Δάκρυα ευτυχίας με πλημμυρίζουν και ταυτόχρονα αρνητικές σκέψεις χάνονται στο παρελθόν…
Τον κοιτάζω στα μάτια και εισπράττω το πρώτο του χαμόγελο…
Βάζω το δάχτυλό μου στην παλάμη του και αισθάνομαι να με σφίγγει με όλη του την δύναμη…
Και ταυτόχρονα…να σαγηνεύει την καρδιά μου…
Συναίσθημα το οποίο ένιωσα και αντικρίζοντας το δεύτερο μου γιο και καταγράφω μ’ ένα χέρι που πάει μόνο του.
Εννέα μήνες πριν ωστόσο, οι σκέψεις που με βασάνιζαν για τον κόσμο που έρχεται ή για το αν πρέπει να έρθει στον κόσμο αυτή η ψυχούλα… Ήταν αμέτρητες…
Βυθισμένος στις σκέψεις μου με βάση και τις επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετώπιζα τότε, έρχεται ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι…
Κάνω ζάπικγκ στην τηλεόραση και βλέπω σε εκπομπή ότι η τεχνητή διακοπή της κύησης αποτελεί πλέον μια πρακτική την οποία αρκετά ζευγάρια σήμερα ακολουθούν για οικονομικούς λόγους.
Κλείνω την τηλεόραση και ταυτόχρονα τα μάτια μου, αλλάζοντας σκέψεις…
Την επόμενη ημέρα μαθαίνω ότι οικογενειάρχης στέλνει επιστολή σε Υπουργό της Κυβέρνησης στην οποία του αναφέρει μεταξύ άλλων : “Είστε υπεύθυνοι για κάθε παιδί που δε θα γεννηθεί, για κάθε Έλληνα και για κάθε Ελληνίδα που δε θα γεννηθεί”…
Σκέψεις διάφορες αρχίζουν και πάλι να με εγκλωβίζουν…
Ώσπου ένα σερφάρισμα στο ίντερνετ με κάνει αληθινά να ανατριχιάσω…
Ρεπορτάζ ανέφερε ότι ο αριθμός των εκτρώσεων στην Ελλάδα έχει περιοριστεί. Κι όμως το τελευταίο εξάμηνο στα μεγάλα ιδιωτικά μαιευτήρια καταγράφεται συνεχής αύξηση των συγκεκριμένων ιατρικών επεμβάσεων.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι εάν συνεχιστούν με αυτόν τον ρυθμό οι διακοπές της κύησης, τότε ο ετήσιος απολογισμός θα είναι δραματικός, καθώς η αύξηση της τάξεως του 30% μεταφράζεται αριθμητικά σε 24.000 περισσότερες εκτρώσεις για το 2011!
Όπως παρατηρείται μάλιστα, η αύξηση των εκτρώσεων αφορά κυρίως σε έγγαμα ζευγάρια που έχουν ήδη ένα παιδί.
Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της πανέμορφης και τόσο γλυκιάς Ελένης μου, δεν μπορώ να κρύψω ότι επηρεάστηκα από όσα άκουγα και έβλεπα…
Ένα πρωινό μάλιστα, ένας καλός φίλος μου ευχήθηκε να πάνε όλα καλά. Ανάσανα και του εκμυστηρεύτηκα τις ανησυχίες μου.
Η απάντησή του ήταν ωμή και κοφτή : “Ποτέ δεν ξέρεις την τύχη του κάθε παιδιού”
Εννέα μήνες μετά, πριν λίγες ημέρες δηλαδή, κοιτάζω στα μάτια τον μπέμπη μου, τον πρώτο μου γιο τον Κωνσταντίνο και βεβαίως τη γυναίκα μου η οποία τράβηξε όλη αυτή την γλυκιά ταλαιπωρία και έφερε στον κόσμο το δεύτερο μας αγγελούδι…
Οι άσχημες σκέψεις ανήκουν πια στο παρελθόν…
Αισθάνομαι πολύ τυχερός και βεβαίως ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου με ό,τι πολυτιμότερο… Την οικογένειά μου.-
No comments:
Post a Comment