Monday, October 28, 2013

Το τέλος των εφημερίδων και το μέλλον της ενημέρωσης


Λένε ότι η νέα τεχνολογία και οι αλλαγές που επιφέρει στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα εξαλείψουν μια σταθερά των τελευταίων ετών: την εφημερίδα. Κάνοντας μια ανασκόπηση στη δημοσιογραφία των τελών του εικοστού αιώνα, θα διαπιστώσουμε ότι τα κριτήρια των αναγνωστών για τις ειδήσεις αυξήθηκαν, κάτι που οι άνθρωποι των μίντια δεν αντιλήφθηκαν.


Όλοι μιλούν για κρίση του Τύπου. Μάλλον, βιάζονται. Ο «θάνατος» των εφημερίδων είχε προβλεφθεί όταν εμφανίστηκε το ραδιόφωνο και εν συνεχεία η τηλεόραση. Τώρα, με το Internet, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η εξάπλωσή του θα τις επηρεάσει δραστικά, αλλά δεν θα σημάνει και το τέλος τους. Παρά την ύπαρξη τόσων μέσων πρόσβασης στην ενημέρωση, πολλά από τα οποία φέρνουν σύγχυση στο κοινό, οι αναγνώστες θα εξακολουθήσουν να τις κρατούν στα χέρια τους, όπως τα περιοδικά και τα βιβλία.

Είναι βέβαιο ότι όλες οι εφημερίδες -ημερήσιες και εβδομαδιαίες-, εκτός ίσως από εκείνες των πολύ μικρών πόλεων, θα συμπληρώνουν το έντυπο προϊόν τους με on-line παροχή ειδήσεων και πληροφοριών. Δηλαδή, συγκεκριμένες πληροφορίες που ο κόσμος δεν θα θέλει να περιμένει είκοσι τέσσερις ώρες για να μάθει.

Το περιεχόμενο των εφημερίδων θα συνεχίσει να καλύπτει ένα όλο και μεγαλύτερο φάσμα ειδήσεων, τα μακροσκελή θέματα θα παραχωρήσουν τη θέση τους στα πιο σύντομα και οι δημοσιογράφοι θα συνειδητοποιούν ότι η δουλειά τους είναι να γράφουν για τους αναγνώστες κι όχι για να ικανοποιούν τον εγωισμό τους.

Εκτιμώ ότι θα συνεχίσουμε να παίρνουμε την εφημερίδα στην πόρτα μας ή από το περίπτερο της γειτονιάς μας, ωστόσο δεν θα πάψουμε να πληρώνουμε και τη συνδρομή σε μια εφημερίδα, για να τη διαβάζουμε μέσα από το Internet. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η ανάγνωσή της κατ' αυτό τον τρόπο θα υποκαταστήσει τη μέθοδο που όλοι γνωρίζουμε.

Οι άνθρωποι των Μ.Μ.Ε. θα πρέπει να μελετήσουν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον το κατά πόσον η άμεση και στιγμιαία μετάδοση της πληροφορίας αφήνει περιθώρια για εκτίμηση και αξιολόγηση, αλλά και οι αποδέκτες της οφείλουν να εξετάζουν αν η είδηση είναι ενδιαφέρουσα, εξαιρετική ή αν είναι καλύτερα να ενημερωθούν περαιτέρω, προτού βγάλουν κάποιο συμπέρασμα.

Monday, October 21, 2013

Μήνυμα προς τους νέους που ελπίζουν...

...τους μεσήλικες που αδημονούν και τους ηλικιωμένους που ζουν με τις αναμνήσεις τους !

Για να δημιουργήσεις πρέπει να εμπνευστείς, για να εμπνευστείς χρειάζεται να αφεθείς, να νιώσεις, να φανταστείς, μόνο τότε θα μπορέσεις να κοιτάξεις μέσα σου, να δεις τον εαυτό σου, να αντιμετωπίσεις τις αλήθειες σου, να επικοινωνήσεις. Όσο χρόνο κι’ αν χρειαστεί… Μην ελπίσεις, μόνο πράξε, φύγε, απομακρύνσου και παρατήρησε τα σημάδια της φύσης, της ζωής, των ονείρων, των ανθρώπων γύρω σου. Κοίτα μέσα σου, κοίτα ξανά μέχρι να χαμογελάσεις. 






Όλοι χρειάζονται μια έμπνευση, όλοι χρειάζονται το δικό τους τραγούδι, δεν υπάρχει κάτι εγγυημένο,  δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο. Κοίτα μέσα σου και συγχώρα τα όλα. Ξέχνα και προχώρα κι αν οι πληγές σου είναι ανοιχτές, τότε θυμήσου το δικό σου τραγούδι, τη δική σου έμπνευση, το δικό σου όνειρο και μη σταματάς ποτέ να το λες…

Σας το λέω εγώ που πολλές φορές διυλίζω τον κώνωπα και πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει τη γέφυρα και να ακούει το τραγούδι της θάλασσας… τότε που ανακαλύπτω πως όσο κι’ αν στρέφομαι προς τους άλλους, μόνο εγώ μπορώ να σώσω τον εαυτό μου και -μαζί με όλους εσάς- να δούμε την αισιόδοξη πλευρά αυτού του ταξιδιού. Μαζί θα  διαβούμε τη γέφυρα για να φτάσουμε επιτέλους στην αντίπερα όχθη! 

Monday, October 14, 2013

Εθελοντισμός: Η κοινωνική & περιβαλλοντική συνεισφορά των απλών πολιτών


Ευρωπαϊκό Έτος Εθελοντισμού το 2011 και η ευαισθητοποίηση όλων σε ζητήματα κοινωνικής προσφοράς είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Στην Ελλάδα η προσφορά στον συνάνθρωπο θεωρείται από τους περισσότερους όχι απλά επιβεβλημένη, αλλά καθήκον και κυρίως σε περιόδους αντιμετώπισης κρίσεων ή καταστροφών.


Προσφορά λοιπόν ο εθελοντισμός και φυσικά ανιδιοτελής. Ο εθελοντής δεν περιμένει ανταλλάγματα υλικά ή άλλα, απλά προσφέρει, δίνει όσα περισσότερα μπορεί για να απαλύνει τον πόνο, να αμβλύνει το μέγεθος μιας καταστροφής, απλώνει στον συνάνθρωπο που πλήττεται ένα χέρι βοήθειας, ζεστό, γεμάτο αγάπη, δυνατό για να κρατηθεί, φιλικό για να στηριχτεί ψυχολογικά και σίγουρο για ένα καινούργιο μέλλον πιο ανθρώπινο και ρόδινο.


Εθελοντισμός κάθε μορφής επίσημος ή ανεπίσημος αναπτύσσεται και στην περιοχή μας. Ο επίσημος μπορεί να αφορά στην προσφορά σε ένα ίδρυμα, μια Μη-Κυβερνητική Οργάνωση ή κάποια άλλη μορφή οργανωμένης εθελοντικής δράσης, ενώ ο ανεπίσημος αφορά στην προσφορά περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, όπως  για παράδειγμα η υποστήριξη ηλικιωμένων, ασθενών και ευπαθών ομάδων πληθυσμού.

Σε μια οργανωμένη εθελοντική ομάδα που σκοπό έχει την αντιμετώπιση δασικών πυρκαγιών, συνδράμοντας την Πυροσβεστική Υπηρεσία αποφάσισα να αναφερθώ, όχι απαραίτητα για να την παρουσιάσω και να μιλήσω για τις δυνατότητές της, την εκπαίδευση των μελών της, τον εξοπλισμό τους, τον αριθμό των πυροσβεστικών οχημάτων που διαθέτει κλπ., αλλά προκειμένου να επισημάνω την σημαντική  παρουσία τους για την περιοχή και να μιλήσω για την προσφορά τους ή οποία πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για κάθε έναν από εμάς.

Πρόκειται για τον Εθελοντικό Πυροσβεστικό Σταθμό του Ε.Σ.Ε.Π.Α. στα Βραχναίικα Πατρών, με έδρα το Θεριανό. Έναν πλήρη οργανωμένο Σταθμό, με μέλη ευαισθητοποιημένους ανθρώπους σε θέματα προσφοράς και με ιδιαίτερη  αγάπη στην φύση και το περιβάλλον, η προστασία του οποίου αποτελεί γι’ αυτούς σημείο αναφοράς.

Οι εθελοντές πυροσβέστες του Σταθμού των Βραχναιίκων  κατά την διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου, είναι σε ετοιμότητα, πραγματοποιούν περιπολίες ενώ τίθενται και  σε επιφυλακή όταν οι καιρικές συνθήκες είναι επικίνδυνες για πρόκληση πυρκαγιών, προκειμένου να συνδράμουν το έργο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, που λόγω κρίσης και περικοπών έχει  ανάγκη την εθελοντική προσφορά.

Οι περίπου 35 εκπαιδευμένοι εθελοντές δασοπυροσβέστες, αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους για τον σκοπό αυτό και είναι  έτοιμοι να επέμβουν, αρωγοί πάντα στις προσπάθειες των πυροσβεστών με τους οποίους έχουν αγαστή συνεργασία.

Βρίσκονται στον τόπο των συμβάντων, με σκοπό να βοηθήσουν, περιμένοντας ως αντάλλαγμα το απλό «ευχαριστώ» που μέσα από την καρδιά τους, τους λένε οι επαγγελματίες πυροσβέστες κάθε φορά που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Με την λήξη της αντιπυρικής περιόδου βέβαια δεν σταματάει η δράση τους και η διάθεσή τους για προσφορά, αλλά πραγματοποιούν αναδασώσεις, αποψιλώσεις και καθαρισμούς αλσυλλίων κλπ, ενώ πραγματοποιούν ασκήσεις και εκπαιδεύσεις για την βελτίωση των γνώσεων τους σε θέματα πυρκαγιών.

Η διάθεση για προσφορά των εθελοντών πυροσβεστών των Βραχναιίκων αλλά και κάθε άλλη εθελοντική προσφορά αγάπης και αλληλεγγύης στις δύσκολες μέρες που ζούμε, καλό θα ήταν να αντιμετωπιστεί θετικά από όλους μας και να αφυπνίσει και τη δική μας κοινωνική ευαισθησία…

Sunday, October 6, 2013

Tι είναι αυτό που μας ενώνει;

Γέφυρα επικοινωνίας, γέφυρα ζωής, γέφυρα, γέφυρα, γέφυρες… Με την κυριολεκτική και τη μεταφορική τους έννοια. Υπάρχει όμως μία, που για μένα ενώνει και τις δύο. Η γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου είναι ένα άκρως σύγχρονο και εντυπωσιακό, τεχνικά, έργο. Πολλές φορές, ιδιαίτερα τα βράδια που είναι φωτισμένη, αισθάνομαι την ανάγκη να την κοιτάζω, αλλά όχι τόσο για να θαυμάσω απλά την τεχνική της αρτιότητα και πρωτοτυπία. Συμβολίζει κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή. Μια ένωση του εδώ και του απέναντι, ένα πέρασμα από το χθες στο σήμερα. Άλλωστε είναι η πραγματοποίηση ενός οράματος, που έρχεται από περασμένους αιώνες και φτάνει να υλοποιηθεί στην αυγή του 21ου.


Με κάνει να ανατρέχω στο πρόσφατο παρελθόν, οπότε και ένας άνεμος επηρέαζε τις ζωές και μας κρατούσε εγκλωβισμένους, στη μία ή στην άλλη πλευρά, στον ενθουσιασμό κατά την ημέρα που η γέφυρα δόθηκε σε χρήση και στη στιγμή της είδησης, που μετέφερα μέσα από την τηλεοπτική συχνότητα κατά τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων και αποτέλεσε μια από τις λίγες ευχάριστες, που κλήθηκα να μεταδώσω.

Με οδηγεί σε πιο παλιά χρόνια, όταν πιτσιρίκι ακόμα έμπαινα με τους γονείς μου στο δελφίνι για να φτάσουμε στη Ναύπακτο, αλλά και στο σήμερα, που συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 2004, αντιλαμβάνονται αυτή την ένωση ως κάτι δεδομένο, ως κάτι που υφίστατο πάντα...

Κυρίως όμως με κάνει να σκέφτομαι μια άλλου είδους σύζευξη. Σαν αυτή η γέφυρα να ενώνει δυο πλευρές μου. Κάνω ένα νοητό πέρασμα από τη μια άκρη στην άλλη. Σαν μια γέφυρα, εντυπωσιακή και επιβλητική όπως αυτή, να σου «λέει» ότι, όσος καιρός και αν απαιτείται, όσες και δυσκολίες και αν υπάρχουν, η συνάντηση με τον άλλον, με μας τους ίδιους, μπορεί να γίνει.

Το πέρασμα είναι εφικτό, δύσκολο ίσως κάποιες στιγμές, αλλά εφικτό. Σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Πόσα πολλά έχουν γραφτεί και πόσα περισσότερα έχουν λεχθεί για την ένωση της Πάτρας και της Ναυπάκτου, για την συνεργασία και κοινή ανάπτυξη των δύο πόλεων και των ευρύτερων περιοχών τους;

Πόσες φορές δεν έχουμε πει στον εαυτό μας να περάσουμε στο δικό μας «απέναντι» και να το ενώσουμε; Πόσες φορές όμως οι γέφυρες με την αλληγορική τους διάσταση, έμειναν αδιάβατες;

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσες πολλές πραγματικές γέφυρες και τόσες λίγες ουσιαστικά ενώσεις… Και όταν διαπιστώνω αυτό, θυμάμαι το «Παραμύθι της Γέφυρας», που έγραψε ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος, με τη βοήθεια παιδιών, από την «Πολιτεία για Παιδιά». Στο νου μου έρχεται ο Πετρόκαρδος Δράκος, που ζήλεψε την αγάπη και την ομόνοια μεταξύ των κατοίκων δυο πολιτειών, που ήταν χτισμένες αντικριστά και τις χώριζε μόνο ένα στενό κομμάτι θάλασσας. Κατάφερε λοιπόν να σκορπίσει το μίσος και τη διχόνοια και να γίνει βασιλιάς όλης της περιοχής. Το μόνο που δεν υπολόγισε, λέει το παραμύθι, ήταν ότι τα παιδιά, που είχαν τη δύναμη να του αντισταθούν και να κάνουν τα όνειρά τους να βγουν αληθινά, θα έβρισκαν κάτι που δε θα μπορούσε να νικήσει με τα μαγικά του κόλπα: τη δημιουργία μιας γέφυρας!

Μιας γέφυρας νοητής, μια γέφυρας αγάπης, συνεργασίας και χαράς. Αυτή τη γέφυρα εμείς οι ενήλικες πότε θα τη χτίσουμε, πότε θα τη διαβούμε;