Πατρινοπούλα στην καρδιά, Κύπρια στην άμμο...

Υπάρχουν φορές που αναζητούμε μια εντυπωσιακή έναρξη για να γράψουμε ένα άρθρο ωστόσο, τελικά πολλές φορές καταλήγω ότι θα πρέπει να αποτυπώνουμε τη σκέψη μας με απλά λόγια. Αυτό λοιπόν αποφάσισα να κάνω κι εγώ στο σημερινό μου άρθρο το οποίο είναι αφιερωμένο σε ένα κορίτσι το οποίο έχει βαλθεί να «τρελάνει κόσμο» με την αγωνιστική του παρουσία στις «αμμουδιές του βόλει-μπωλ» και όχι μόνο.

Είναι μόλις 19 χρονών και έχει καταφέρει να μπει στην ελίτ του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπιτς βόλει. Ο λόγος για την πατρινή αθλήτρια Μαριώτα Αγγελοπούλου , η οποία φορώντας στο στήθος το εθνόσημο της Κύπρου (Ο πατέρας της είναι από την Πάτρα ενώ η μητέρα της από την Κύπρο) μας κάνει όλους υπερήφανους.

Από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε την ενασχόληση της με το μπιτς βόλει, η Μαριώτα Αγγελοπουλου «έβγαζε μάτια». Η Ελληνική ομοσπονδία του βόλει δεν εκμεταλλεύτηκε όσο θα έπρεπε το ταλέντο της μικρής Μαριώτας τότε, ωστόσο, η Κύπρος είχε άλλη άποψη για την αγωνιστική αξία της αθλήτριας και αποφάσισε να επενδύσει επάνω σε αυτή. Έτσι κι έγινε, μπορεί το βόλει σάλας να ήταν μια  από τις μεγάλες αγάπες της νεαρής αθλήτριας, όμως η άμμος τη γοήτευσε από την πρώτη στιγμή. Η Μαριώτα ερωτεύτηκε το μπιτς βόλει, δούλεψε πολύ σκληρά και κατάφερε σε πολύ μικρή ηλικία να καταξιωθεί στο χώρο. Πριν από 14 μήνες, τη συνάντησα σε μια διοργάνωση στο Σύνταγμα, το Golden Cup, και στην κουβέντα που είχαμε δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά της που συμμετείχε σε μια από τις κορυφαίες διοργανώσεις: « Είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι εδώ και αγωνίζομαι κόντρα σε κορυφαίες ομάδες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Για μένα ήταν όνειρο ζωής και βλέπω ότι σιγά-σιγά τα όνειρα μου έχουν αρχίσει να πραγματοποιούνται», έλεγε χαρακτηριστικά η γλυκιά Μαριώτα η οποία είχε κλείσει μόλις τα 18 της χρόνια και μετρούσε πολλές διακρίσεις: 1η θέση στους αγώνες μικρών κρατών Ευρώπης, 5η θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 18 ετών, 7η θέση στους Μεσογειακούς της Πεσκάρα.

Το φετινό καλοκαιρι όμως ήταν διαφορετικό για την πατρινή αθλήτρια του μπιτς βόλει. Το πρώτο μας ραντεβού το δώσαμε στην Αιγινα στις 16 Ιουνίου όπου όταν έφτασα αντίκρισα ένα διαφορετικό κορίτσι. Ώριμη, σοβαρή, σεμνή όπως πάντα και με απίστευτη θετική ενέργεια μέσα στο γήπεδο, η Μαριώτα ξεδίπλωνε το ταλέντο της, εμψύχωνε τη συμπαίκτρια της και «καθάριζαν» τους αντιπάλους τους. Με συνοπτικές διαδικασίες η Μαριώτα μαζί με τη Μανωλίνα κατάφεραν να κατακτήσουν την πρώτη θέση στο τουρνουά της Αίγινας και οι κακεντρεχείς έσπευσαν να πουν ότι ήταν σύμπτωση η πρωτιά τους. Οι επιτυχίες όμως συνεχίστηκαν για το δίδυμο «φωτιά» και στο Σχοινιά αφού η πατρινή αθλήτρια του Μπιτς Βόλει κατέκτησε την πρώτη θέση  μαζί με τη συμπαίκτρια της, κάνοντας το νταμπλ. Και επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, η Μαριώτα «έβαλε τα γυαλιά» σε όλους στο τρίτο τουρνουά του Ρεθύμνου όπου έπειτα από ένα συναρπαστικό τελικό, όπου βρέθηκε να χάνει στο τάι μπρέικ με 10-4, γύρισε μαζί με τη Μανωλίνα το παιχνίδι και έφτασαν και πάλι στην πρωτιά, κανοντας παράλληλα το «τρία στα τρία».

Και σε ευρωπαϊκό επίπεδο όμως, οι επιτυχίες δεν έλειψαν για το χαμογελαστό κορίτσι από την Πάτρα, που πραγματικά δίνει τη δική της μάχη μέσα στα γήπεδα της άμμου και αποδεικνύει ότι όποιος θέλει και δουλεύει συστηματικά μπορεί να τα καταφέρει.

Για μένα, η Μαριώτα έχει το δικό της άστρο. Αυτό που τη συντροφεύει και της ανοίγει το δρόμο στις δύσκολες στιγμές. Ωστόσο όλα όσα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής, δεν της τα πρόσφερε κανεις. Πάλεψε, δούλεψε και μέρα με τη μέρα αποδεικνύει ότι είναι μια από τις πιο έξυπνες αθλήτριες του ελληνικού και κυπριακού μπιτς βόλει, ενώ το μέλλον της ανήκει.

Όταν η αίγλη χάνεται

Πάτρα. Μία πόλη των 250.000 περίπου κατοίκων. Η τρίτη πόλη της Ελλάδας, κυρίως στα χαρτιά. Γιατί η πραγματικότητα σήμερα , είναι πολύ διαφορετική και δυστυχώς καθόλου ευχάριστη.

Κάποτε η αχαϊκή πρωτεύουσα δέσποζε.΄Ηταν κέντρο του πολιτισμού, της ανάπτυξης, της βιομηχανίας, του εμπορίου. Ήταν μία πόλη παράδειγμα προς μίμηση, στην οποία τα μεγάλα ονόματα του θεάτρου ανέβαζαν τις παραστάσεις τους και περίμεναν από το πατραϊκό κοινό , είτε να χειροκροτήσει, είτε να απορρίψει.

Όμως, η πορεία της, κάθε άλλο παρά θετική ήταν. Το 2011, βρίσκει την Πάτρα υποβαθμισμένη. Παραδομένη στο πέρασμα του χρόνου, χωρίς ποιότητα, χωρίς επίπεδο.

Οι δρόμοι της είναι γεμάτοι λακούβες ή μπαλώματα. Πνίγεται από το καυσαέριο ειδικά των καραβιών. Ο βιολογικός της καθαρισμός, δεν λειτουργεί στο σύνολο του, και φυσικά δεν καθαρίζει τις παραλίες της, στις οποίες το κολύμπι απαγορεύεται εδώ και δεκαετίες, λόγω μόλυνσης. Το οδικό δίκτυο της Δυτικής Ελλάδας, είναι από τα πιο επικίνδυνα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην εθνική οδό Πατρών-Κορίνθου τα έργα ανακατασκευής έχουν παγώσει με την λόγω έλλειψης κονδυλίων. Στην Πατρών-Πύργου ακόμη δεν έχουν αρχίσει. Η μίνι περιμετρική είναι άγνωστο πότε θα παραδοθεί προς χρήση. Υπάρχουν ακόμα περιοχές που δε διαθέτουν αποχετευτικό δίκυο, που πνίγονται στην σκόνη γιατί οι δρόμοι δεν έχουν ασφαλτοστρωθεί.

Τα εργοστάσια που κάποτε έδιναν ζωή , έκλεισαν το ένα μετά το άλλο, αφήνοντας στον δρόμο περισσότερους από 5.000 εργαζομένους και δίνοντας τηςένα πολύ υψηλό ποσοστό ανεργίας, που καθημερινά αυξάνεται. Το λεγόμενο ιστορικό κέντρο μαραζώνει από τα λουκέτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, και πλέον αντικρύζει κανείς, δεκάδες ξενοίκιαστα καταστήματα.

Διαθέτει ελάχιστους πεζόδρομους, οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας για οχήματα και δίκυκλα. Οι πλατείες των συνοικιών εγκαταλελειμμένες, με τις παιδικές χαρές σχεδόν κατεστραμμένες. Τα στάδια υπολειτουργούν.

Τελευταίο αφήσαμε το μείζον ζήτημα της καθαριότητας. Κανείς δεν προσέχει τίποτα. Οι κάδοι δεν έχουν απολύμανθεί μήνες τώρα, ενώ όταν αδειάζουν πλημμυρίζουν σκουπίδια οι δρόμοι.

Ωστόσο και τα δύο μεγάλα πλεονεκτήματά της, απαιτούν να ολοκληρωθούν τα έργα υποδομής και να προβληθούν. Πρόκειται για το νέο λιμάνι που κατασκευάστηκε με δεκαετίες καθυστέρηση και το νέο αρχαιολογικό μουσείο,που καλούνται να προσελκύσουν τουρίστες.

Πάτρα... Μια πόλη που ψάχνει την παλιά της αίγλη και αναζητά την θέση της στην ανάπτυξη, για να προχωρήσει μπροστά με αισιοδοξία.

Ζωή… ανεκτίμητης αξίας

Δάκρυα ευτυχίας με πλημμυρίζουν και ταυτόχρονα αρνητικές σκέψεις χάνονται στο παρελθόν…

Τον κοιτάζω στα μάτια και εισπράττω το πρώτο του χαμόγελο…

Βάζω το δάχτυλό μου στην παλάμη του και αισθάνομαι να με σφίγγει με όλη του την δύναμη…

Και ταυτόχρονα…να σαγηνεύει την καρδιά μου…

Συναίσθημα το οποίο ένιωσα και αντικρίζοντας το δεύτερο μου γιο και καταγράφω μ’ ένα χέρι που πάει μόνο του.

Εννέα μήνες πριν ωστόσο, οι σκέψεις που με βασάνιζαν για τον κόσμο που έρχεται ή για το αν πρέπει να έρθει στον κόσμο αυτή η ψυχούλα… Ήταν αμέτρητες…

Βυθισμένος στις σκέψεις μου με βάση και τις επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετώπιζα τότε, έρχεται ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι…

Κάνω ζάπικγκ στην τηλεόραση και βλέπω σε εκπομπή ότι η τεχνητή διακοπή της κύησης αποτελεί πλέον μια πρακτική την οποία αρκετά ζευγάρια σήμερα ακολουθούν για οικονομικούς λόγους.

Κλείνω την τηλεόραση και ταυτόχρονα τα μάτια μου, αλλάζοντας σκέψεις…

Την επόμενη ημέρα μαθαίνω ότι οικογενειάρχης στέλνει επιστολή σε Υπουργό της Κυβέρνησης στην οποία του αναφέρει μεταξύ άλλων : “Είστε υπεύθυνοι για κάθε παιδί που δε θα γεννηθεί, για κάθε Έλληνα και για κάθε Ελληνίδα που δε θα γεννηθεί”…

Σκέψεις διάφορες αρχίζουν και πάλι να με εγκλωβίζουν…

Ώσπου ένα σερφάρισμα στο ίντερνετ με κάνει αληθινά να ανατριχιάσω…

Ρεπορτάζ ανέφερε ότι ο αριθμός των εκτρώσεων στην Ελλάδα έχει περιοριστεί. Κι όμως το τελευταίο εξάμηνο στα μεγάλα ιδιωτικά μαιευτήρια καταγράφεται συνεχής αύξηση των συγκεκριμένων ιατρικών επεμβάσεων.

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι εάν συνεχιστούν με αυτόν τον ρυθμό οι διακοπές της κύησης, τότε ο ετήσιος απολογισμός θα είναι δραματικός, καθώς η αύξηση της τάξεως του 30% μεταφράζεται αριθμητικά σε 24.000 περισσότερες εκτρώσεις για το 2011!

Όπως παρατηρείται μάλιστα, η αύξηση των εκτρώσεων αφορά κυρίως σε έγγαμα ζευγάρια που έχουν ήδη ένα παιδί.

Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της πανέμορφης και τόσο γλυκιάς Ελένης μου, δεν μπορώ να κρύψω ότι επηρεάστηκα από όσα άκουγα και έβλεπα…

Ένα πρωινό μάλιστα, ένας καλός φίλος μου ευχήθηκε να πάνε όλα καλά. Ανάσανα και του εκμυστηρεύτηκα τις ανησυχίες μου.

Η απάντησή του ήταν ωμή και κοφτή : “Ποτέ δεν ξέρεις την τύχη του κάθε παιδιού”

Εννέα μήνες μετά, πριν λίγες ημέρες δηλαδή, κοιτάζω στα μάτια τον μπέμπη μου, τον πρώτο μου γιο τον Κωνσταντίνο και βεβαίως τη γυναίκα μου η οποία τράβηξε όλη αυτή την γλυκιά ταλαιπωρία και έφερε στον κόσμο το δεύτερο μας αγγελούδι…

Οι άσχημες σκέψεις ανήκουν πια στο παρελθόν…

Αισθάνομαι πολύ τυχερός και βεβαίως ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου με ό,τι πολυτιμότερο… Την οικογένειά μου.-

Οδηγός επιβίωσης

Στις δύσκολες ημέρες που ζούμε, καλό θα ήταν να αναζητήσουμε σιγά-σιγά οδηγούς επιβίωσης. “Οδηγούς” που θα μας κάνουν να κοιμόμαστε πιο ήρεμα, να φοβόμαστε λιγότερο, να αισθανόμαστε πιο αισιόδοξοι…

Λοιπόν, τα κύρια σημεία του οδηγού που θα σας παρουσιάσουμε έχουν να κάνουν με τα δίκτυα ανταλλαγών προϊόντων και υπηρεσιών που υπάρχουν ανά την Ελλάδα. Ναι, μην ξαφνιάζεστε, είναι αρκετά και φιλοξενούν στους κόλπους τους χιλιάδες Έλληνες, που εδώ
και πάρα πολύ καιρό απολαμβάνουν την ικανοποίηση: του “μοιράζομαι”, του “προσφέρω”, της ανθρώπινης επαφής και της επικοινωνίας, μα πάνω από όλα της αυτάρκειας και της οικονομίας.
Ναι, είναι αρκετοί, τους τελευταίους μήνες μάλιστα τείνει να γίνει μαζική η συμμετοχή, αυτοί που είναι μέλη δικτύων ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών. Ναι, είναι αρκετοί αυτοί που την ανταλλαγή την “ανταλλάσουν” με την έννοια της λέξης αλληλεγγύη.

Η μικρή ερευνά μου ξεκίνησε από την Κρήτη και το ανταλακτήριο της Ιεράπετρας που άρχισε να λειτουργεί πριν από λίγο καιρό. Το όνομα του ΚΑΕΡΕΤΙ όπως και η νομισματική του μονάδα που γίνονται οι συναλλαγές μεταξυ των μελών του. Πολύ γρήγορα η αναζήτηση μου με οδήγησε σε έναν αρκετά μεγάλο κατάλογο με δίκτυα ανταλαγής. Σε έναν διαφορετικό κόσμο γεμάτο προιόντα και υπηρεσίες χωρίς να σπαταλίσεις ούτε ένα ευρώ.
Ένα μεγάλο μάθημα για όλους εμάς που δεν πιστεύαμε στα θαύματα... Πρέπει να σας πω, πως ζήλεψα σαν τρελή εκείνη την τζαζ μπάντα που συμμετέχει στο δίκτυο και μπορείς να ανταλλάξεις τον οβολό σου με μουσικές.
Έτσι λοιπόν, για να ενημερωθούμε όλοι μας καλύτερα, ακολουθεί μια λίστα με κάποια από τα δίκτυα ανταλλαγών που λειτουργούν ανά την Ελλάδα. Νομίζω ότι αξίζει μια βόλτα στις σελίδες τους για να προετοιμάσουμε, αχρείαστος να είναι, και τον οδηγό επιβίωσης που
λέγαμε.

www.ovolos.gr
Το ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΛΕΤΗΣ & ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ «ΟΒΟΛΟΣ» είναι ένας οικονομικός συνεταιρισμός που οργανώνεται και διοικείται από τα μέλη του.
www.kaereti.gr
Το ΚΑΕΡΕΤΙ είναι ένα δίκτυο αμοιβαίας αλληλοβοήθειας με σκοπό την υποστήριξη των
κοινωνικά και οικονομικά ευαίσθητων ομάδων στην Ιεράπετρα Κρήτης .
www.tem-magnisia.gr
Δίκτυο ανταλλαγών και αληλλεγγύης Μαγνησίας με έδρα τον Βόλο.
www.peliti.gr
Πανελλαδικό Δίκτυο Ανταλλαγής Αγαθών και Υπηρεσιών.
www.fasouli.wordpress.com
Δίκτυο Ανταλλαγής Αγαθών και Υπηρεσιών.
www.lets.net.gr
Δίκτυο συναλλαγών χωρίς χρήματα με έδρα το Ηράκλειο.
sporilimnou.blogspot.com
Δίκτυο ανταλλαγής σπόρων, ντόπιες και παραδοσιακές ποικιλίες, βιολογικές καλλιέργειες,
δημιουργική δράση και αλληλοβοήθεια, στη Λήμνο.

Θα μου επιτρέψετε από όλα αυτά που διάβασα να ξεχωρίσω την φράση «Ανταλλαγή
σημαίνει Αλληλεγγύη», με κάνει να αισθάνομαι λίγο ποιο αληθινή λίγο ποιο ανθρώπινη.

Συνέντευξη Ασημάκη Παπαδόπουλου

Συνέντευξη του Ασημάκη Παπαδόπουλου Πρόεδρου Ορειβατικού Συλλόγου Πάτρας:

«Η ορειβασία είναι απόλαυση για τον ορειβάτη και τουριστική ανάπτυξη για τις τοπικές κοινωνίες»

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πότε ιδρύθηκε ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Πάτρας και πόσα μέλη αριθμεί σήμερα ;ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ο Ε.Ο.Σ.Π. ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1928 και αριθμεί 200 μέλη περίπου.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια είναι τα ερεθίσματα που πρέπει για να ασχοληθεί κάποιος με την ορειβασία ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Να αγαπά τη φύση, τον αθλητισμό και την ομαδικότητα.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Η ορειβασία είναι σπορ για όλους ή για συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Για όλους, αρχίζοντας από τα εύκολα.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Σε ποια σημεία της Ελλάδας και του εξωτερικού έχετε εξορμήσει ως σύλλογος ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Στην Ελλάδα σε όλους τους νομούς και στο εξωτερικό και στις πέντε ηπείρους.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μία στιγμή που δεν θα ξεχάσετε ποτέ στην ζωή σας κατά την διάρκεια ορειβασίας; Τι συνέβη;ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι στιγμές, ευχάριστες και δύσκολες και ολίγες δυσάρεστες, είναι αρκετές στην πολύχρονη μου ενασχόληση με την ορειβασία και χιονοδρομία. Τον Μάιο του 2008 στο Γράμμο συναντήσαμε αρκούδα με τα τέσσερα μικρά της. Τον Αύγουστο του 2009 στην Τύμφη πλησιάζοντας προς την κορυφή 2497 μέτρα, πετάχτηκε εμπρός μας ένα αγριόγιδο που ανέπτυξε ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα κάτω.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πόσο σημαντικό είναι για τον Ορειβάτη να πατήσει στην κορυφή (ακόμα και κάτω από αντίξοες συνθήκες) και ποια είναι τα συναισθήματα ;ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Η κορυφή είναι ο στόχος, αλλά όχι ο σκοπός. Στην κορυφή τα συναισθήματα ποικίλουν ανάλογα το βουνό, πόσο κοπίασες, αν είναι η πρώτη φορά κ.ά. Ευρισκόμενος ψηλά στην κορυφή νομίζεις πως κρατάς τον κόσμο στην αγκαλιά σου.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιες φοβίες πρέπει να νικήσει ο ορειβάτης για να φτάσει στο στόχο του ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Πρέπει να έχει υπομονή και επιμονή. Όλα τα άλλα, φοβίες και μη,  ξεπερνιούνται.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιοι είναι οι πάγιοι στόχοι του Ε. Ο. Σ. Πάτρας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Να προσελκύει ολοένα και περισσότερα άτομα και ειδικά νέα.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Εναλλακτικός τουρισμός και ορειβασία ;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ταιριάζουν απόλυτα και μπορούν και να ποικίλουν μεταξύ τους. Δείτε για παράδειγμα ότι και τα νησιά έχουν βουνά και μονοπάτια. Η ορειβασία μπορεί να συνδυαστεί με όλες τις περιοχές της πατρίδας μας και να προσφέρει απόλαυση στους ορειβάτες, καθώς και τουριστική ανάπτυξη στις τοπικές κοινωνίες.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μια ευχή για τους ορειβάτες;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Υγεία και πάντα ψηλά.

Άλωση ΑμεΑ Πρέπει να λυθεί το συντομότερο

Συχνά, με αφορμή την μόνιμη αδιαφορία ή την στοιχειώδη, ισχνή παρουσία της κρατικής κοινωνικής μέριμνας έναντι του συνόλου των ευπαθών Κοινωνικών Ομάδων, μου έρχεται στο νου η φράση «Ουκ ανείλοντο τους ναυαγούς». Οι Αθηναίοι ετιμώρησαν τους Ναυάρχους γιατί στην καταστροφή της Μιλήτου δεν φρόντισαν να περισώσουν τους ναυαγούς. Αυτούς που είχαν πέσει στην θάλασσα για να σωθούν. Ο Φρύνιχος έγραψε σχετική τραγωδία με τον τίτλο «Μιλήτου άλωσις», ανέφερε τις καταστροφές που υπέστη η πόλη από τους Πέρσες το 494 π.Χ., ανέφερε τους πνιγμούς και τις συμφορές και επειδή το κοινό ξέσπασε σε λυγμούς, «ετιμώρησαν Φρύνιχον ως αναμνήσαντα οικεία κακά χιλίας δραχμάς», όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος.

«Ουκ ανείλοντο τους ναυαγούς». Δηλαδή, δεν φρόντισαν να παράσχουν κάποια βοήθεια σε εκείνους που την είχαν απόλυτη ανάγκη. Αλλά και σε ολιγώτερη ανάγκη να ευρίσκοντο, κάπως έπρεπε να βοηθηθούν. Η αδιαφορία προς τον έχοντα ανάγκη ήταν κολάσιμη στην Αθήνα με τις Δημοκρατικές αρχές και πεποιθήσεις. «Ναυαγός» είναι κάθε άτομο που έχει οποιαδήποτε ανάγκη∙ ΑμεΑ, άνεργος, άσιτος, ασθενής. Πρόκειται για ευρύτατο φάσμα «ναυαγών», τους οποίους καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμελεί, γιατί είναι μέγα μέρος του πληθυσμού.
Στην σημερινή εποχή, παρά τις μεγαλόστομες αναφορές αλλά και νομοθετημένες αποφάσεις περί βοηθείας και «παντί σθένει υποστηρίξεως» των ΑμεΑ, όλα αυτά μένουν στα χαρτιά. Η αδιαφορία εκδηλούται και από απλούς πολίτες, αλλά και από το ίδιο το νομοθετούν Κράτος.
Περιορισμένοι, στο σύνολό τους, πολίτες εξυπηρετούν τους έχοντες ανάγκη, είτε καθ’ οδόν, είτε εντός των λεωφορείων, είτε στα Ταμεία των Τραπεζών και των ΔΕΚΟ ή όπου αλλού τους συναντήσουν.
Από κρατικής πλευράς –διαχρονικώς πάντα αναφερόμεθα– τα ΑμεΑ δεν έχουν τύχει της επιβεβλημένης προσοχής, στοργής και υποστηρίξεως, σε κανένα από τα ατελείωτα πεδία ανάγκης που έχουν. Γίνονται κατά καιρούς κάποια μικρά βήματα, αλλά αυτά είναι πρόχειρα, ανεπαρκή και επιφανειακού χαρακτήρα.

Με την τρέχουσα δε οικονομική συγκυρία τα ΑμεΑ αλώθησαν πλήρως!
Ο αθλητισμός, ο οποίος είναι φάση ζωής, έχει ανασταλεί σε επίσημο επίπεδο και ασκείται σε προπονητικό επίπεδο από τα Σωματεία. Πολλές διεθνείς εκδηλώσεις χάθηκαν, μεταξύ αυτών και οι προσεχείς Ολυμπιακοί Αγώνες ίσως χαθούν για κάποιους! Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς ότι είναι άλωση ΑμεΑ.

Η οικονομική αδυναμία των Σωματείων τους, τα οποία είναι γι’ αυτούς δεύτερο σπίτι, είναι αιτία να αναστέλλονται ή να μην πραγματοποιούνται εκδηλώσεις προπονητικού χαρακτήρα, κάτι που τους καθηλώνει περισσότερο, με αυξημένο άλγος και ψυχικό πόνο. 
Επειδή σε όλους είναι γνωστή η μη έντονη κοινωνική κρατική προσφορά, οι βλέψεις πρέπει να στραφούν στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και σε εκδηλώσεις των Σωματείων, έστω και μικρές, ώστε κάτι να εξασφαλίζουν από τα τεράστια ποσά που έχουν ανάγκη και είναι άκρως πιεστικά.
Οι Κοινωνικοί Φορείς της Δυτικής Ελλάδος, πρέπει να αισθάνονται ότι υπάρχει φως στο όλο σκοτεινό και μελαγχολικό, εν πολλοίς απογοητευτικό σκηνικό, με την σύσταση και λειτουργία των «ΠΥΛΩΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ», ήτοι την μεγάλη αγκαλιά με τα άκρως ευγενή συναισθήματα και την συνεχή μέριμνα υπέρ των συνιστώντων αυτήν μελών.
Στην πρώτη επέτειο των γενεθλίων της, η οποία έλαβε πανηγυρικό χαρακτήρα στις 24 Σεπτεμβρίου, είδαμε δύο χαρακτηριστικά συνθήματα να κυριαρχούν στα διαφημιστικά της, ήτοι: 
«Κοινωνία σε κόκκινο» και «Κρατάμε το κερί αναμμένο»
Το πρώτο είναι στο πνεύμα του τίτλου του παρόντος άρθρου. Το δεύτερο έχει την έννοια της αειφόρου προσφοράς, όπως εξήγησε ο αεικίνητος και ακατάβλητος Συντονιστής των «ΠΥΛΩΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ», Ιωάννης Φρέρης, και εξήρε με έμφαση ο Περιφερειάρχης Απόστολος Κατσιφάρας, στην έναρξη των εκδηλώσεων.

Για να αποφευχθεί περεταίρω συρρίκνωση της δράσεως των Κοινωνικών Φορέων, πρέπει προς το παρόν να παρουσιασθεί έντονη κινητικότητα από τα ενδιαφερόμενα μέλη, αν και πολλά από αυτά ίσως αδυνατούν σε ανάλογα διαβήματα, αλλά και να ευαισθητοποιηθεί έτι περαιτέρω ο ιδιωτικός τομέας, για την πολύτιμη συμβολή του.
Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Κάτι όμως πρέπει να γίνει. Δεν πρέπει «να πεθάνομε», από ασύγγνωστη αδιαφορία τρίτων.

Κάηκε ο τόπος... η ψυχή μας

«Υπάρχουν άνθρωποι που καίνε τον τόπο τους, γιατί τους αρέσει να βλέπουν τα αεροπλάνα να πετούν»…

Ήταν τα λόγια Αξιωματικού του Πυροσβεστικού Σώματος πέρυσι το καλοκαίρι, τη στιγμή που οι φλόγες «έγλειφαν» τα πρώτα σπίτια, ενώ είχαν ήδη κάνει στάχτη εκατοντάδες στρέμματα αγροτοδασικής έκτασης.

Τα λόγια αυτά λοιπόν μου ήρθαν ξανά στο μυαλό πριν από λίγες ημέρες, όταν ένα βράδυ από το Αντίρριο, έβλεπα να έχουν λαμπαδιάσει η Βούντενη και τα Συχαινά στην Αχαΐα και ταυτόχρονα με ενημέρωναν ότι καίγονται τα πανέμορφα δάση στην Γαβρολίμνη Ναυπακτίας, αλλά και στο Γιαννισκάρι.

Ποιος θα ακούσει τον πόνο και τον οδυρμό των κατοίκων αυτών των περιοχών που έχασαν τις περιουσίες τους μέσα σε αυτή ειδικά την περίοδο…

Πάνω απ’ όλα σκεφτόμουν εξοργισμένος ό,τι χάνεται σε αυτές τις δασώδεις περιοχές που τις ζηλεύει και τις «ανασαίνει» όποιος τις διασχίζει…
Όλοι -μα όλοι- μιλούσαν για καθαρούς εμπρησμούς και μετά από λίγα εικοσιτετράωρα επιβεβαιώθηκαν…
Προσπάθησα ειλικρινά, να μπω στο μυαλό αυτών που ομολογούν ότι άναψαν…το φυτίλι…
Δεν τα κατάφερα…
Έκανα ένα φλας μπακ στις πυρκαγιές που κατέκαψαν και έθεσαν σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης περιοχές ανά την χώρα, όπως στην Πάτρα, την Ναυπακτία, το Μεσολόγγι, τον Έβρο, τα Γιάννενα και άλλες…
Σήμερα μαθαίνω ότι μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές και του φετινού καλοκαιριού στην Ελλάδα, οι επιστήμονες εκτίμησαν ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση θα αυξηθεί κατά 15% περίπου, με ρύπους που θα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την ανθρώπινη υγεία…
Κοίταξα τα αθώα μάτια του μόλις δύο ετών Κωνσταντίνου μου και τα αμέτρητα ερωτήματα για το μέλλον του με έπνιξαν… 
Πόσες αθώες ψυχές, πόσα μοναδικής ομορφιάς δάση, πόσα στρέμματα καλλιεργήσιμης γης έγιναν στάχτη τα τελευταία χρόνια στην Πάτρα και τη Ναυπακτία, αλλά και γενικότερα στην Ελλάδα ;
Ποια μορφή τιμωρίας αξίζει σε όσους ομολόγησαν τις αποτρόπαιες αυτές πράξεις τους ;
Πόσοι πρέπει επιτέλους να δηλώσουμε -μέσα από τις πράξεις μας- οικολόγοι, για να ξαναζωντανέψουμε όσες εκτάσεις πήγαν χαμένες από ανθρώπινο χέρι ;
Πόσα μπράβο και ταυτόχρονα πόσα ευχαριστώ πρέπει να πούμε σε όσους μπήκαν στη μάχη για να σβήσουν τη μεγάλη φλόγα…

Τη φλόγα που έκαψε τον τόπο, που είναι η ψυχή μας…

Το τέλος των εφημερίδων και το μέλλον της ενημέρωσης

Λένε ότι η νέα τεχνολογία και οι αλλαγές που επιφέρει στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα εξαλείψουν μια σταθερά των τελευταίων ετών: την εφημερίδα. Κάνοντας μια ανασκόπηση στη δημοσιογραφία των τελών του εικοστού αιώνα, θα διαπιστώσουμε ότι τα κριτήρια των αναγνωστών για τις ειδήσεις αυξήθηκαν, κάτι που οι άνθρωποι των μίντια δεν αντιλήφθηκαν.

Όλοι μιλούν για κρίση του Τύπου. Μάλλον, βιάζονται. Ο «θάνατος» των εφημερίδων είχε προβλεφθεί όταν εμφανίστηκε το ραδιόφωνο και εν συνεχεία η τηλεόραση. Τώρα, με το Internet, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η εξάπλωσή του θα τις επηρεάσει δραστικά, αλλά δεν θα σημάνει και το τέλος τους. Παρά την ύπαρξη τόσων μέσων πρόσβασης στην ενημέρωση, πολλά από τα οποία φέρνουν σύγχυση στο κοινό, οι αναγνώστες θα εξακολουθήσουν να τις κρατούν στα χέρια τους, όπως τα περιοδικά και τα βιβλία.

Είναι βέβαιο ότι όλες οι εφημερίδες -ημερήσιες και εβδομαδιαίες-, εκτός ίσως από εκείνες των πολύ μικρών πόλεων, θα συμπληρώνουν το έντυπο προϊόν τους με on-line παροχή ειδήσεων και πληροφοριών. Δηλαδή, συγκεκριμένες πληροφορίες που ο κόσμος δεν θα θέλει να περιμένει είκοσι τέσσερις ώρες για να μάθει.

Το περιεχόμενο των εφημερίδων θα συνεχίσει να καλύπτει ένα όλο και μεγαλύτερο φάσμα ειδήσεων, τα μακροσκελή θέματα θα παραχωρήσουν τη θέση τους στα πιο σύντομα και οι δημοσιογράφοι θα συνειδητοποιούν ότι η δουλειά τους είναι να γράφουν για τους αναγνώστες κι όχι για να ικανοποιούν τον εγωισμό τους.

Εκτιμώ ότι θα συνεχίσουμε να παίρνουμε την εφημερίδα στην πόρτα μας ή από το περίπτερο της γειτονιάς μας, ωστόσο δεν θα πάψουμε να πληρώνουμε και τη συνδρομή σε μια εφημερίδα, για να τη διαβάζουμε μέσα από το Internet. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η ανάγνωσή της κατ' αυτό τον τρόπο θα υποκαταστήσει τη μέθοδο που όλοι γνωρίζουμε.

Οι άνθρωποι των Μ.Μ.Ε. θα πρέπει να μελετήσουν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον το κατά πόσον η άμεση και στιγμιαία μετάδοση της πληροφορίας αφήνει περιθώρια για εκτίμηση και αξιολόγηση, αλλά και οι αποδέκτες της οφείλουν να εξετάζουν αν η είδηση είναι ενδιαφέρουσα, εξαιρετική ή αν είναι καλύτερα να ενημερωθούν περαιτέρω, προτού βγάλουν κάποιο συμπέρασμα.

Μήνυμα προς τους νέους που ελπίζουν...

...τους μεσήλικες που αδημονούν και τους ηλικιωμένους που ζουν με τις αναμνήσεις τους !

Για να δημιουργήσεις πρέπει να εμπνευστείς, για να εμπνευστείς χρειάζεται να αφεθείς, να νιώσεις, να φανταστείς, μόνο τότε θα μπορέσεις να κοιτάξεις μέσα σου, να δεις τον εαυτό σου, να αντιμετωπίσεις τις αλήθειες σου, να επικοινωνήσεις. Όσο χρόνο κι’ αν χρειαστεί… Μην ελπίσεις, μόνο πράξε, φύγε, απομακρύνσου και παρατήρησε τα σημάδια της φύσης, της ζωής, των ονείρων, των ανθρώπων γύρω σου. Κοίτα μέσα σου, κοίτα ξανά μέχρι να χαμογελάσεις. 

Όλοι χρειάζονται μια έμπνευση, όλοι χρειάζονται το δικό τους τραγούδι, δεν υπάρχει κάτι εγγυημένο,  δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο. Κοίτα μέσα σου και συγχώρα τα όλα. Ξέχνα και προχώρα κι αν οι πληγές σου είναι ανοιχτές, τότε θυμήσου το δικό σου τραγούδι, τη δική σου έμπνευση, το δικό σου όνειρο και μη σταματάς ποτέ να το λες…

Σας το λέω εγώ που πολλές φορές διυλίζω τον κώνωπα και πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει τη γέφυρα και να ακούει το τραγούδι της θάλασσας… τότε που ανακαλύπτω πως όσο κι’ αν στρέφομαι προς τους άλλους, μόνο εγώ μπορώ να σώσω τον εαυτό μου και -μαζί με όλους εσάς- να δούμε την αισιόδοξη πλευρά αυτού του ταξιδιού. Μαζί θα  διαβούμε τη γέφυρα για να φτάσουμε επιτέλους στην αντίπερα όχθη! 

Εθελοντισμός: Η κοινωνική & περιβαλλοντική συνεισφορά των απλών πολιτών

Ευρωπαϊκό Έτος Εθελοντισμού το 2011 και η ευαισθητοποίηση όλων σε ζητήματα κοινωνικής προσφοράς είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Στην Ελλάδα η προσφορά στον συνάνθρωπο θεωρείται από τους περισσότερους όχι απλά επιβεβλημένη, αλλά καθήκον και κυρίως σε περιόδους αντιμετώπισης κρίσεων ή καταστροφών.

Προσφορά λοιπόν ο εθελοντισμός και φυσικά ανιδιοτελής. Ο εθελοντής δεν περιμένει ανταλλάγματα υλικά ή άλλα, απλά προσφέρει, δίνει όσα περισσότερα μπορεί για να απαλύνει τον πόνο, να αμβλύνει το μέγεθος μιας καταστροφής, απλώνει στον συνάνθρωπο που πλήττεται ένα χέρι βοήθειας, ζεστό, γεμάτο αγάπη, δυνατό για να κρατηθεί, φιλικό για να στηριχτεί ψυχολογικά και σίγουρο για ένα καινούργιο μέλλον πιο ανθρώπινο και ρόδινο.


Εθελοντισμός κάθε μορφής επίσημος ή ανεπίσημος αναπτύσσεται και στην περιοχή μας. Ο επίσημος μπορεί να αφορά στην προσφορά σε ένα ίδρυμα, μια Μη-Κυβερνητική Οργάνωση ή κάποια άλλη μορφή οργανωμένης εθελοντικής δράσης, ενώ ο ανεπίσημος αφορά στην προσφορά περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, όπως  για παράδειγμα η υποστήριξη ηλικιωμένων, ασθενών και ευπαθών ομάδων πληθυσμού.

Σε μια οργανωμένη εθελοντική ομάδα που σκοπό έχει την αντιμετώπιση δασικών πυρκαγιών, συνδράμοντας την Πυροσβεστική Υπηρεσία αποφάσισα να αναφερθώ, όχι απαραίτητα για να την παρουσιάσω και να μιλήσω για τις δυνατότητές της, την εκπαίδευση των μελών της, τον εξοπλισμό τους, τον αριθμό των πυροσβεστικών οχημάτων που διαθέτει κλπ., αλλά προκειμένου να επισημάνω την σημαντική  παρουσία τους για την περιοχή και να μιλήσω για την προσφορά τους ή οποία πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για κάθε έναν από εμάς.

Πρόκειται για τον Εθελοντικό Πυροσβεστικό Σταθμό του Ε.Σ.Ε.Π.Α. στα Βραχναίικα Πατρών, με έδρα το Θεριανό. Έναν πλήρη οργανωμένο Σταθμό, με μέλη ευαισθητοποιημένους ανθρώπους σε θέματα προσφοράς και με ιδιαίτερη  αγάπη στην φύση και το περιβάλλον, η προστασία του οποίου αποτελεί γι’ αυτούς σημείο αναφοράς.

Οι εθελοντές πυροσβέστες του Σταθμού των Βραχναιίκων  κατά την διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου, είναι σε ετοιμότητα, πραγματοποιούν περιπολίες ενώ τίθενται και  σε επιφυλακή όταν οι καιρικές συνθήκες είναι επικίνδυνες για πρόκληση πυρκαγιών, προκειμένου να συνδράμουν το έργο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, που λόγω κρίσης και περικοπών έχει  ανάγκη την εθελοντική προσφορά.

Οι περίπου 35 εκπαιδευμένοι εθελοντές δασοπυροσβέστες, αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους για τον σκοπό αυτό και είναι  έτοιμοι να επέμβουν, αρωγοί πάντα στις προσπάθειες των πυροσβεστών με τους οποίους έχουν αγαστή συνεργασία.

Βρίσκονται στον τόπο των συμβάντων, με σκοπό να βοηθήσουν, περιμένοντας ως αντάλλαγμα το απλό «ευχαριστώ» που μέσα από την καρδιά τους, τους λένε οι επαγγελματίες πυροσβέστες κάθε φορά που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Με την λήξη της αντιπυρικής περιόδου βέβαια δεν σταματάει η δράση τους και η διάθεσή τους για προσφορά, αλλά πραγματοποιούν αναδασώσεις, αποψιλώσεις και καθαρισμούς αλσυλλίων κλπ, ενώ πραγματοποιούν ασκήσεις και εκπαιδεύσεις για την βελτίωση των γνώσεων τους σε θέματα πυρκαγιών.

Η διάθεση για προσφορά των εθελοντών πυροσβεστών των Βραχναιίκων αλλά και κάθε άλλη εθελοντική προσφορά αγάπης και αλληλεγγύης στις δύσκολες μέρες που ζούμε, καλό θα ήταν να αντιμετωπιστεί θετικά από όλους μας και να αφυπνίσει και τη δική μας κοινωνική ευαισθησία…

Tι είναι αυτό που μας ενώνει;

Γέφυρα επικοινωνίας, γέφυρα ζωής, γέφυρα, γέφυρα, γέφυρες… Με την κυριολεκτική και τη μεταφορική τους έννοια. Υπάρχει όμως μία, που για μένα ενώνει και τις δύο. Η γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου είναι ένα άκρως σύγχρονο και εντυπωσιακό, τεχνικά, έργο. Πολλές φορές, ιδιαίτερα τα βράδια που είναι φωτισμένη, αισθάνομαι την ανάγκη να την κοιτάζω, αλλά όχι τόσο για να θαυμάσω απλά την τεχνική της αρτιότητα και πρωτοτυπία. Συμβολίζει κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή. Μια ένωση του εδώ και του απέναντι, ένα πέρασμα από το χθες στο σήμερα. Άλλωστε είναι η πραγματοποίηση ενός οράματος, που έρχεται από περασμένους αιώνες και φτάνει να υλοποιηθεί στην αυγή του 21ου.

Με κάνει να ανατρέχω στο πρόσφατο παρελθόν, οπότε και ένας άνεμος επηρέαζε τις ζωές και μας κρατούσε εγκλωβισμένους, στη μία ή στην άλλη πλευρά, στον ενθουσιασμό κατά την ημέρα που η γέφυρα δόθηκε σε χρήση και στη στιγμή της είδησης, που μετέφερα μέσα από την τηλεοπτική συχνότητα κατά τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων και αποτέλεσε μια από τις λίγες ευχάριστες, που κλήθηκα να μεταδώσω.

Με οδηγεί σε πιο παλιά χρόνια, όταν πιτσιρίκι ακόμα έμπαινα με τους γονείς μου στο δελφίνι για να φτάσουμε στη Ναύπακτο, αλλά και στο σήμερα, που συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 2004, αντιλαμβάνονται αυτή την ένωση ως κάτι δεδομένο, ως κάτι που υφίστατο πάντα...

Κυρίως όμως με κάνει να σκέφτομαι μια άλλου είδους σύζευξη. Σαν αυτή η γέφυρα να ενώνει δυο πλευρές μου. Κάνω ένα νοητό πέρασμα από τη μια άκρη στην άλλη. Σαν μια γέφυρα, εντυπωσιακή και επιβλητική όπως αυτή, να σου «λέει» ότι, όσος καιρός και αν απαιτείται, όσες και δυσκολίες και αν υπάρχουν, η συνάντηση με τον άλλον, με μας τους ίδιους, μπορεί να γίνει.

Το πέρασμα είναι εφικτό, δύσκολο ίσως κάποιες στιγμές, αλλά εφικτό. Σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Πόσα πολλά έχουν γραφτεί και πόσα περισσότερα έχουν λεχθεί για την ένωση της Πάτρας και της Ναυπάκτου, για την συνεργασία και κοινή ανάπτυξη των δύο πόλεων και των ευρύτερων περιοχών τους;

Πόσες φορές δεν έχουμε πει στον εαυτό μας να περάσουμε στο δικό μας «απέναντι» και να το ενώσουμε; Πόσες φορές όμως οι γέφυρες με την αλληγορική τους διάσταση, έμειναν αδιάβατες;

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσες πολλές πραγματικές γέφυρες και τόσες λίγες ουσιαστικά ενώσεις… Και όταν διαπιστώνω αυτό, θυμάμαι το «Παραμύθι της Γέφυρας», που έγραψε ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος, με τη βοήθεια παιδιών, από την «Πολιτεία για Παιδιά». Στο νου μου έρχεται ο Πετρόκαρδος Δράκος, που ζήλεψε την αγάπη και την ομόνοια μεταξύ των κατοίκων δυο πολιτειών, που ήταν χτισμένες αντικριστά και τις χώριζε μόνο ένα στενό κομμάτι θάλασσας. Κατάφερε λοιπόν να σκορπίσει το μίσος και τη διχόνοια και να γίνει βασιλιάς όλης της περιοχής. Το μόνο που δεν υπολόγισε, λέει το παραμύθι, ήταν ότι τα παιδιά, που είχαν τη δύναμη να του αντισταθούν και να κάνουν τα όνειρά τους να βγουν αληθινά, θα έβρισκαν κάτι που δε θα μπορούσε να νικήσει με τα μαγικά του κόλπα: τη δημιουργία μιας γέφυρας!

Μιας γέφυρας νοητής, μια γέφυρας αγάπης, συνεργασίας και χαράς. Αυτή τη γέφυρα εμείς οι ενήλικες πότε θα τη χτίσουμε, πότε θα τη διαβούμε;