Tι είναι αυτό που μας ενώνει;

Γέφυρα επικοινωνίας, γέφυρα ζωής, γέφυρα, γέφυρα, γέφυρες… Με την κυριολεκτική και τη μεταφορική τους έννοια. Υπάρχει όμως μία, που για μένα ενώνει και τις δύο. Η γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου είναι ένα άκρως σύγχρονο και εντυπωσιακό, τεχνικά, έργο. Πολλές φορές, ιδιαίτερα τα βράδια που είναι φωτισμένη, αισθάνομαι την ανάγκη να την κοιτάζω, αλλά όχι τόσο για να θαυμάσω απλά την τεχνική της αρτιότητα και πρωτοτυπία. Συμβολίζει κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή. Μια ένωση του εδώ και του απέναντι, ένα πέρασμα από το χθες στο σήμερα. Άλλωστε είναι η πραγματοποίηση ενός οράματος, που έρχεται από περασμένους αιώνες και φτάνει να υλοποιηθεί στην αυγή του 21ου.

Με κάνει να ανατρέχω στο πρόσφατο παρελθόν, οπότε και ένας άνεμος επηρέαζε τις ζωές και μας κρατούσε εγκλωβισμένους, στη μία ή στην άλλη πλευρά, στον ενθουσιασμό κατά την ημέρα που η γέφυρα δόθηκε σε χρήση και στη στιγμή της είδησης, που μετέφερα μέσα από την τηλεοπτική συχνότητα κατά τη διάρκεια του δελτίου ειδήσεων και αποτέλεσε μια από τις λίγες ευχάριστες, που κλήθηκα να μεταδώσω.

Με οδηγεί σε πιο παλιά χρόνια, όταν πιτσιρίκι ακόμα έμπαινα με τους γονείς μου στο δελφίνι για να φτάσουμε στη Ναύπακτο, αλλά και στο σήμερα, που συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 2004, αντιλαμβάνονται αυτή την ένωση ως κάτι δεδομένο, ως κάτι που υφίστατο πάντα...

Κυρίως όμως με κάνει να σκέφτομαι μια άλλου είδους σύζευξη. Σαν αυτή η γέφυρα να ενώνει δυο πλευρές μου. Κάνω ένα νοητό πέρασμα από τη μια άκρη στην άλλη. Σαν μια γέφυρα, εντυπωσιακή και επιβλητική όπως αυτή, να σου «λέει» ότι, όσος καιρός και αν απαιτείται, όσες και δυσκολίες και αν υπάρχουν, η συνάντηση με τον άλλον, με μας τους ίδιους, μπορεί να γίνει.

Το πέρασμα είναι εφικτό, δύσκολο ίσως κάποιες στιγμές, αλλά εφικτό. Σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Πόσα πολλά έχουν γραφτεί και πόσα περισσότερα έχουν λεχθεί για την ένωση της Πάτρας και της Ναυπάκτου, για την συνεργασία και κοινή ανάπτυξη των δύο πόλεων και των ευρύτερων περιοχών τους;

Πόσες φορές δεν έχουμε πει στον εαυτό μας να περάσουμε στο δικό μας «απέναντι» και να το ενώσουμε; Πόσες φορές όμως οι γέφυρες με την αλληγορική τους διάσταση, έμειναν αδιάβατες;

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσες πολλές πραγματικές γέφυρες και τόσες λίγες ουσιαστικά ενώσεις… Και όταν διαπιστώνω αυτό, θυμάμαι το «Παραμύθι της Γέφυρας», που έγραψε ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος, με τη βοήθεια παιδιών, από την «Πολιτεία για Παιδιά». Στο νου μου έρχεται ο Πετρόκαρδος Δράκος, που ζήλεψε την αγάπη και την ομόνοια μεταξύ των κατοίκων δυο πολιτειών, που ήταν χτισμένες αντικριστά και τις χώριζε μόνο ένα στενό κομμάτι θάλασσας. Κατάφερε λοιπόν να σκορπίσει το μίσος και τη διχόνοια και να γίνει βασιλιάς όλης της περιοχής. Το μόνο που δεν υπολόγισε, λέει το παραμύθι, ήταν ότι τα παιδιά, που είχαν τη δύναμη να του αντισταθούν και να κάνουν τα όνειρά τους να βγουν αληθινά, θα έβρισκαν κάτι που δε θα μπορούσε να νικήσει με τα μαγικά του κόλπα: τη δημιουργία μιας γέφυρας!

Μιας γέφυρας νοητής, μια γέφυρας αγάπης, συνεργασίας και χαράς. Αυτή τη γέφυρα εμείς οι ενήλικες πότε θα τη χτίσουμε, πότε θα τη διαβούμε;