Μήνυμα προς τους νέους που ελπίζουν...

...τους μεσήλικες που αδημονούν και τους ηλικιωμένους που ζουν με τις αναμνήσεις τους !

Για να δημιουργήσεις πρέπει να εμπνευστείς, για να εμπνευστείς χρειάζεται να αφεθείς, να νιώσεις, να φανταστείς, μόνο τότε θα μπορέσεις να κοιτάξεις μέσα σου, να δεις τον εαυτό σου, να αντιμετωπίσεις τις αλήθειες σου, να επικοινωνήσεις. Όσο χρόνο κι’ αν χρειαστεί… Μην ελπίσεις, μόνο πράξε, φύγε, απομακρύνσου και παρατήρησε τα σημάδια της φύσης, της ζωής, των ονείρων, των ανθρώπων γύρω σου. Κοίτα μέσα σου, κοίτα ξανά μέχρι να χαμογελάσεις. 

Όλοι χρειάζονται μια έμπνευση, όλοι χρειάζονται το δικό τους τραγούδι, δεν υπάρχει κάτι εγγυημένο,  δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο. Κοίτα μέσα σου και συγχώρα τα όλα. Ξέχνα και προχώρα κι αν οι πληγές σου είναι ανοιχτές, τότε θυμήσου το δικό σου τραγούδι, τη δική σου έμπνευση, το δικό σου όνειρο και μη σταματάς ποτέ να το λες…

Σας το λέω εγώ που πολλές φορές διυλίζω τον κώνωπα και πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει τη γέφυρα και να ακούει το τραγούδι της θάλασσας… τότε που ανακαλύπτω πως όσο κι’ αν στρέφομαι προς τους άλλους, μόνο εγώ μπορώ να σώσω τον εαυτό μου και -μαζί με όλους εσάς- να δούμε την αισιόδοξη πλευρά αυτού του ταξιδιού. Μαζί θα  διαβούμε τη γέφυρα για να φτάσουμε επιτέλους στην αντίπερα όχθη!