Sunday, December 15, 2013

Πατρινοπούλα στην καρδιά, Κύπρια στην άμμο...


Υπάρχουν φορές που αναζητούμε μια εντυπωσιακή έναρξη για να γράψουμε ένα άρθρο ωστόσο, τελικά πολλές φορές καταλήγω ότι θα πρέπει να αποτυπώνουμε τη σκέψη μας με απλά λόγια. Αυτό λοιπόν αποφάσισα να κάνω κι εγώ στο σημερινό μου άρθρο το οποίο είναι αφιερωμένο σε ένα κορίτσι το οποίο έχει βαλθεί να «τρελάνει κόσμο» με την αγωνιστική του παρουσία στις «αμμουδιές του βόλει-μπωλ» και όχι μόνο.


Είναι μόλις 19 χρονών και έχει καταφέρει να μπει στην ελίτ του ελληνικού και ευρωπαϊκού μπιτς βόλει. Ο λόγος για την πατρινή αθλήτρια Μαριώτα Αγγελοπούλου , η οποία φορώντας στο στήθος το εθνόσημο της Κύπρου (Ο πατέρας της είναι από την Πάτρα ενώ η μητέρα της από την Κύπρο) μας κάνει όλους υπερήφανους.

Από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε την ενασχόληση της με το μπιτς βόλει, η Μαριώτα Αγγελοπουλου «έβγαζε μάτια». Η Ελληνική ομοσπονδία του βόλει δεν εκμεταλλεύτηκε όσο θα έπρεπε το ταλέντο της μικρής Μαριώτας τότε, ωστόσο, η Κύπρος είχε άλλη άποψη για την αγωνιστική αξία της αθλήτριας και αποφάσισε να επενδύσει επάνω σε αυτή. Έτσι κι έγινε, μπορεί το βόλει σάλας να ήταν μια  από τις μεγάλες αγάπες της νεαρής αθλήτριας, όμως η άμμος τη γοήτευσε από την πρώτη στιγμή. Η Μαριώτα ερωτεύτηκε το μπιτς βόλει, δούλεψε πολύ σκληρά και κατάφερε σε πολύ μικρή ηλικία να καταξιωθεί στο χώρο. Πριν από 14 μήνες, τη συνάντησα σε μια διοργάνωση στο Σύνταγμα, το Golden Cup, και στην κουβέντα που είχαμε δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά της που συμμετείχε σε μια από τις κορυφαίες διοργανώσεις: « Είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι εδώ και αγωνίζομαι κόντρα σε κορυφαίες ομάδες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Για μένα ήταν όνειρο ζωής και βλέπω ότι σιγά-σιγά τα όνειρα μου έχουν αρχίσει να πραγματοποιούνται», έλεγε χαρακτηριστικά η γλυκιά Μαριώτα η οποία είχε κλείσει μόλις τα 18 της χρόνια και μετρούσε πολλές διακρίσεις: 1η θέση στους αγώνες μικρών κρατών Ευρώπης, 5η θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κάτω των 18 ετών, 7η θέση στους Μεσογειακούς της Πεσκάρα.

Το φετινό καλοκαιρι όμως ήταν διαφορετικό για την πατρινή αθλήτρια του μπιτς βόλει. Το πρώτο μας ραντεβού το δώσαμε στην Αιγινα στις 16 Ιουνίου όπου όταν έφτασα αντίκρισα ένα διαφορετικό κορίτσι. Ώριμη, σοβαρή, σεμνή όπως πάντα και με απίστευτη θετική ενέργεια μέσα στο γήπεδο, η Μαριώτα ξεδίπλωνε το ταλέντο της, εμψύχωνε τη συμπαίκτρια της και «καθάριζαν» τους αντιπάλους τους. Με συνοπτικές διαδικασίες η Μαριώτα μαζί με τη Μανωλίνα κατάφεραν να κατακτήσουν την πρώτη θέση στο τουρνουά της Αίγινας και οι κακεντρεχείς έσπευσαν να πουν ότι ήταν σύμπτωση η πρωτιά τους. Οι επιτυχίες όμως συνεχίστηκαν για το δίδυμο «φωτιά» και στο Σχοινιά αφού η πατρινή αθλήτρια του Μπιτς Βόλει κατέκτησε την πρώτη θέση  μαζί με τη συμπαίκτρια της, κάνοντας το νταμπλ. Και επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, η Μαριώτα «έβαλε τα γυαλιά» σε όλους στο τρίτο τουρνουά του Ρεθύμνου όπου έπειτα από ένα συναρπαστικό τελικό, όπου βρέθηκε να χάνει στο τάι μπρέικ με 10-4, γύρισε μαζί με τη Μανωλίνα το παιχνίδι και έφτασαν και πάλι στην πρωτιά, κανοντας παράλληλα το «τρία στα τρία».

Και σε ευρωπαϊκό επίπεδο όμως, οι επιτυχίες δεν έλειψαν για το χαμογελαστό κορίτσι από την Πάτρα, που πραγματικά δίνει τη δική της μάχη μέσα στα γήπεδα της άμμου και αποδεικνύει ότι όποιος θέλει και δουλεύει συστηματικά μπορεί να τα καταφέρει.

Για μένα, η Μαριώτα έχει το δικό της άστρο. Αυτό που τη συντροφεύει και της ανοίγει το δρόμο στις δύσκολες στιγμές. Ωστόσο όλα όσα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής, δεν της τα πρόσφερε κανεις. Πάλεψε, δούλεψε και μέρα με τη μέρα αποδεικνύει ότι είναι μια από τις πιο έξυπνες αθλήτριες του ελληνικού και κυπριακού μπιτς βόλει, ενώ το μέλλον της ανήκει.

Monday, December 9, 2013

Όταν η αίγλη χάνεται


Πάτρα. Μία πόλη των 250.000 περίπου κατοίκων. Η τρίτη πόλη της Ελλάδας, κυρίως στα χαρτιά. Γιατί η πραγματικότητα σήμερα , είναι πολύ διαφορετική και δυστυχώς καθόλου ευχάριστη.
Κάποτε η αχαϊκή πρωτεύουσα δέσποζε.΄Ηταν κέντρο του πολιτισμού, της ανάπτυξης, της βιομηχανίας, του εμπορίου. Ήταν μία πόλη παράδειγμα προς μίμηση, στην οποία τα μεγάλα ονόματα του θεάτρου ανέβαζαν τις παραστάσεις τους και περίμεναν από το πατραϊκό κοινό , είτε να χειροκροτήσει, είτε να απορρίψει.

Όμως, η πορεία της, κάθε άλλο παρά θετική ήταν. Το 2011, βρίσκει την Πάτρα υποβαθμισμένη. Παραδομένη στο πέρασμα του χρόνου, χωρίς ποιότητα, χωρίς επίπεδο.
Οι δρόμοι της είναι γεμάτοι λακούβες ή μπαλώματα. Πνίγεται από το καυσαέριο ειδικά των καραβιών. Ο βιολογικός της καθαρισμός, δεν λειτουργεί στο σύνολο του, και φυσικά δεν καθαρίζει τις παραλίες της, στις οποίες το κολύμπι απαγορεύεται εδώ και δεκαετίες, λόγω μόλυνσης. Το οδικό δίκτυο της Δυτικής Ελλάδας, είναι από τα πιο επικίνδυνα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην εθνική οδό Πατρών-Κορίνθου τα έργα ανακατασκευής έχουν παγώσει με την λόγω έλλειψης κονδυλίων. Στην Πατρών-Πύργου ακόμη δεν έχουν αρχίσει. Η μίνι περιμετρική είναι άγνωστο πότε θα παραδοθεί προς χρήση. Υπάρχουν ακόμα περιοχές που δε διαθέτουν αποχετευτικό δίκυο, που πνίγονται στην σκόνη γιατί οι δρόμοι δεν έχουν ασφαλτοστρωθεί.
Τα εργοστάσια που κάποτε έδιναν ζωή , έκλεισαν το ένα μετά το άλλο, αφήνοντας στον δρόμο περισσότερους από 5.000 εργαζομένους και δίνοντας τηςένα πολύ υψηλό ποσοστό ανεργίας, που καθημερινά αυξάνεται. Το λεγόμενο ιστορικό κέντρο μαραζώνει από τα λουκέτα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, και πλέον αντικρύζει κανείς, δεκάδες ξενοίκιαστα καταστήματα.
Διαθέτει ελάχιστους πεζόδρομους, οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας για οχήματα και δίκυκλα. Οι πλατείες των συνοικιών εγκαταλελειμμένες, με τις παιδικές χαρές σχεδόν κατεστραμμένες. Τα στάδια υπολειτουργούν.
Τελευταίο αφήσαμε το μείζον ζήτημα της καθαριότητας. Κανείς δεν προσέχει τίποτα. Οι κάδοι δεν έχουν απολύμανθεί μήνες τώρα, ενώ όταν αδειάζουν πλημμυρίζουν σκουπίδια οι δρόμοι.
Ωστόσο και τα δύο μεγάλα πλεονεκτήματά της, απαιτούν να ολοκληρωθούν τα έργα υποδομής και να προβληθούν. Πρόκειται για το νέο λιμάνι που κατασκευάστηκε με δεκαετίες καθυστέρηση και το νέο αρχαιολογικό μουσείο,που καλούνται να προσελκύσουν τουρίστες.
Πάτρα... Μια πόλη που ψάχνει την παλιά της αίγλη και αναζητά την θέση της στην ανάπτυξη, για να προχωρήσει μπροστά με αισιοδοξία.

Sunday, December 1, 2013

Ζωή… ανεκτίμητης αξίας


Δάκρυα ευτυχίας με πλημμυρίζουν και ταυτόχρονα αρνητικές σκέψεις χάνονται στο παρελθόν…
Τον κοιτάζω στα μάτια και εισπράττω το πρώτο του χαμόγελο…
Βάζω το δάχτυλό μου στην παλάμη του και αισθάνομαι να με σφίγγει με όλη του την δύναμη…
Και ταυτόχρονα…να σαγηνεύει την καρδιά μου…
Συναίσθημα το οποίο ένιωσα και αντικρίζοντας το δεύτερο μου γιο και καταγράφω μ’ ένα χέρι που πάει μόνο του.


Εννέα μήνες πριν ωστόσο, οι σκέψεις που με βασάνιζαν για τον κόσμο που έρχεται ή για το αν πρέπει να έρθει στον κόσμο αυτή η ψυχούλα… Ήταν αμέτρητες…
Βυθισμένος στις σκέψεις μου με βάση και τις επαγγελματικές δυσκολίες που αντιμετώπιζα τότε, έρχεται ένα χειμωνιάτικο μεσημέρι…
Κάνω ζάπικγκ στην τηλεόραση και βλέπω σε εκπομπή ότι η τεχνητή διακοπή της κύησης αποτελεί πλέον μια πρακτική την οποία αρκετά ζευγάρια σήμερα ακολουθούν για οικονομικούς λόγους.
Κλείνω την τηλεόραση και ταυτόχρονα τα μάτια μου, αλλάζοντας σκέψεις…
Την επόμενη ημέρα μαθαίνω ότι οικογενειάρχης στέλνει επιστολή σε Υπουργό της Κυβέρνησης στην οποία του αναφέρει μεταξύ άλλων : “Είστε υπεύθυνοι για κάθε παιδί που δε θα γεννηθεί, για κάθε Έλληνα και για κάθε Ελληνίδα που δε θα γεννηθεί”…
Σκέψεις διάφορες αρχίζουν και πάλι να με εγκλωβίζουν…
Ώσπου ένα σερφάρισμα στο ίντερνετ με κάνει αληθινά να ανατριχιάσω…
Ρεπορτάζ ανέφερε ότι ο αριθμός των εκτρώσεων στην Ελλάδα έχει περιοριστεί. Κι όμως το τελευταίο εξάμηνο στα μεγάλα ιδιωτικά μαιευτήρια καταγράφεται συνεχής αύξηση των συγκεκριμένων ιατρικών επεμβάσεων.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι εάν συνεχιστούν με αυτόν τον ρυθμό οι διακοπές της κύησης, τότε ο ετήσιος απολογισμός θα είναι δραματικός, καθώς η αύξηση της τάξεως του 30% μεταφράζεται αριθμητικά σε 24.000 περισσότερες εκτρώσεις για το 2011!
Όπως παρατηρείται μάλιστα, η αύξηση των εκτρώσεων αφορά κυρίως σε έγγαμα ζευγάρια που έχουν ήδη ένα παιδί.
Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της πανέμορφης και τόσο γλυκιάς Ελένης μου, δεν μπορώ να κρύψω ότι επηρεάστηκα από όσα άκουγα και έβλεπα…
Ένα πρωινό μάλιστα, ένας καλός φίλος μου ευχήθηκε να πάνε όλα καλά. Ανάσανα και του εκμυστηρεύτηκα τις ανησυχίες μου.
Η απάντησή του ήταν ωμή και κοφτή : “Ποτέ δεν ξέρεις την τύχη του κάθε παιδιού”
Εννέα μήνες μετά, πριν λίγες ημέρες δηλαδή, κοιτάζω στα μάτια τον μπέμπη μου, τον πρώτο μου γιο τον Κωνσταντίνο και βεβαίως τη γυναίκα μου η οποία τράβηξε όλη αυτή την γλυκιά ταλαιπωρία και έφερε στον κόσμο το δεύτερο μας αγγελούδι…
Οι άσχημες σκέψεις ανήκουν πια στο παρελθόν…
Αισθάνομαι πολύ τυχερός και βεβαίως ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου με ό,τι πολυτιμότερο… Την οικογένειά μου.-