Άλωση ΑμεΑ Πρέπει να λυθεί το συντομότερο

Συχνά, με αφορμή την μόνιμη αδιαφορία ή την στοιχειώδη, ισχνή παρουσία της κρατικής κοινωνικής μέριμνας έναντι του συνόλου των ευπαθών Κοινωνικών Ομάδων, μου έρχεται στο νου η φράση «Ουκ ανείλοντο τους ναυαγούς». Οι Αθηναίοι ετιμώρησαν τους Ναυάρχους γιατί στην καταστροφή της Μιλήτου δεν φρόντισαν να περισώσουν τους ναυαγούς. Αυτούς που είχαν πέσει στην θάλασσα για να σωθούν. Ο Φρύνιχος έγραψε σχετική τραγωδία με τον τίτλο «Μιλήτου άλωσις», ανέφερε τις καταστροφές που υπέστη η πόλη από τους Πέρσες το 494 π.Χ., ανέφερε τους πνιγμούς και τις συμφορές και επειδή το κοινό ξέσπασε σε λυγμούς, «ετιμώρησαν Φρύνιχον ως αναμνήσαντα οικεία κακά χιλίας δραχμάς», όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος.

«Ουκ ανείλοντο τους ναυαγούς». Δηλαδή, δεν φρόντισαν να παράσχουν κάποια βοήθεια σε εκείνους που την είχαν απόλυτη ανάγκη. Αλλά και σε ολιγώτερη ανάγκη να ευρίσκοντο, κάπως έπρεπε να βοηθηθούν. Η αδιαφορία προς τον έχοντα ανάγκη ήταν κολάσιμη στην Αθήνα με τις Δημοκρατικές αρχές και πεποιθήσεις. «Ναυαγός» είναι κάθε άτομο που έχει οποιαδήποτε ανάγκη∙ ΑμεΑ, άνεργος, άσιτος, ασθενής. Πρόκειται για ευρύτατο φάσμα «ναυαγών», τους οποίους καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμελεί, γιατί είναι μέγα μέρος του πληθυσμού.
Στην σημερινή εποχή, παρά τις μεγαλόστομες αναφορές αλλά και νομοθετημένες αποφάσεις περί βοηθείας και «παντί σθένει υποστηρίξεως» των ΑμεΑ, όλα αυτά μένουν στα χαρτιά. Η αδιαφορία εκδηλούται και από απλούς πολίτες, αλλά και από το ίδιο το νομοθετούν Κράτος.
Περιορισμένοι, στο σύνολό τους, πολίτες εξυπηρετούν τους έχοντες ανάγκη, είτε καθ’ οδόν, είτε εντός των λεωφορείων, είτε στα Ταμεία των Τραπεζών και των ΔΕΚΟ ή όπου αλλού τους συναντήσουν.
Από κρατικής πλευράς –διαχρονικώς πάντα αναφερόμεθα– τα ΑμεΑ δεν έχουν τύχει της επιβεβλημένης προσοχής, στοργής και υποστηρίξεως, σε κανένα από τα ατελείωτα πεδία ανάγκης που έχουν. Γίνονται κατά καιρούς κάποια μικρά βήματα, αλλά αυτά είναι πρόχειρα, ανεπαρκή και επιφανειακού χαρακτήρα.

Με την τρέχουσα δε οικονομική συγκυρία τα ΑμεΑ αλώθησαν πλήρως!
Ο αθλητισμός, ο οποίος είναι φάση ζωής, έχει ανασταλεί σε επίσημο επίπεδο και ασκείται σε προπονητικό επίπεδο από τα Σωματεία. Πολλές διεθνείς εκδηλώσεις χάθηκαν, μεταξύ αυτών και οι προσεχείς Ολυμπιακοί Αγώνες ίσως χαθούν για κάποιους! Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς ότι είναι άλωση ΑμεΑ.

Η οικονομική αδυναμία των Σωματείων τους, τα οποία είναι γι’ αυτούς δεύτερο σπίτι, είναι αιτία να αναστέλλονται ή να μην πραγματοποιούνται εκδηλώσεις προπονητικού χαρακτήρα, κάτι που τους καθηλώνει περισσότερο, με αυξημένο άλγος και ψυχικό πόνο. 
Επειδή σε όλους είναι γνωστή η μη έντονη κοινωνική κρατική προσφορά, οι βλέψεις πρέπει να στραφούν στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και σε εκδηλώσεις των Σωματείων, έστω και μικρές, ώστε κάτι να εξασφαλίζουν από τα τεράστια ποσά που έχουν ανάγκη και είναι άκρως πιεστικά.
Οι Κοινωνικοί Φορείς της Δυτικής Ελλάδος, πρέπει να αισθάνονται ότι υπάρχει φως στο όλο σκοτεινό και μελαγχολικό, εν πολλοίς απογοητευτικό σκηνικό, με την σύσταση και λειτουργία των «ΠΥΛΩΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ», ήτοι την μεγάλη αγκαλιά με τα άκρως ευγενή συναισθήματα και την συνεχή μέριμνα υπέρ των συνιστώντων αυτήν μελών.
Στην πρώτη επέτειο των γενεθλίων της, η οποία έλαβε πανηγυρικό χαρακτήρα στις 24 Σεπτεμβρίου, είδαμε δύο χαρακτηριστικά συνθήματα να κυριαρχούν στα διαφημιστικά της, ήτοι: 
«Κοινωνία σε κόκκινο» και «Κρατάμε το κερί αναμμένο»
Το πρώτο είναι στο πνεύμα του τίτλου του παρόντος άρθρου. Το δεύτερο έχει την έννοια της αειφόρου προσφοράς, όπως εξήγησε ο αεικίνητος και ακατάβλητος Συντονιστής των «ΠΥΛΩΝΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ», Ιωάννης Φρέρης, και εξήρε με έμφαση ο Περιφερειάρχης Απόστολος Κατσιφάρας, στην έναρξη των εκδηλώσεων.

Για να αποφευχθεί περεταίρω συρρίκνωση της δράσεως των Κοινωνικών Φορέων, πρέπει προς το παρόν να παρουσιασθεί έντονη κινητικότητα από τα ενδιαφερόμενα μέλη, αν και πολλά από αυτά ίσως αδυνατούν σε ανάλογα διαβήματα, αλλά και να ευαισθητοποιηθεί έτι περαιτέρω ο ιδιωτικός τομέας, για την πολύτιμη συμβολή του.
Αυτό είναι μια πραγματικότητα. Κάτι όμως πρέπει να γίνει. Δεν πρέπει «να πεθάνομε», από ασύγγνωστη αδιαφορία τρίτων.